Jaques Brel sings

http://www.youtube.com/watch?v=QqnUDFieTaU

LES PAUMÉS DU PETIT MATIN - 1962

Ils s'éveillent à l'heure du berger
Pour se lever à l'heure du thé
Et sortir à l'heure de plus rien
Les paumés du petit matin
Elles elles ont l'arrogance
Des filles qui ont de la poitrine
Eux ils ont cette assurance
Des hommes dont on devine
Que le papa a eu de la chance
Les paumés du petit matin

Venez venez danser
Copain copain copain copain
Copain copain copain
Venez danser
Et ça danse les yeux dans les seins

Ils se blanchissent leurs nuits
Au lavoir des mélancolies
Qui lave sans salir les mains
Les paumés du petit matin
Ils se racontent à minuit
Les poèmes qu'ils n'ont pas lus
Les romans qu'ils n'ont pas écrits
Les amours qu'ils n'ont pas vécues
Les vérités qui ne servent à rien
Les paumés du petit matin

Venez venez danser
Copain copain copain copain
Copain copain copain
Venez danser
Et ça danse les yeux dans les seins

L'amour leur déchire le foie
C'était c'était c'était si bien
C'était... vous ne comprendriez pas...
Les paumés du petit matin
Ils prennent le dernier whisky
Ils prennent le dernier bon mot
Ils reprennent le dernier whisky
Ils prennent le dernier tango
Ils prennent le dernier chagrin
Les paumés du petit matin

Venez venez pleurer
Copain copain copain copain
Copain copain copain
Venez pleurer
Et ça pleure les yeux dans les seins

*****

acques Brel De nuttelozen van de nacht (Les
paumés du petit matin) Lyrics:
Ze ontwaken om een uur om vier
Ze ontbijten met een kleintje bier
Ze gaan uit omdat er thuis niets wacht
De nuttelozen van de nacht
Zij gedraagt zich arrogant omdat ze mooie borsten heeft
Hij is zeker en charmant omdat Papa hem centen geeft
Hun onmacht is hun hoogste macht
De nuttelozen van de nacht

Kom dans met mij
Vriendin, kom hier, vriendin, kom hier, kom Hier; nee, nee blijf!
Kom dans met mij, laat ons dansen lijf aan lijf

Ze braken zonder ziek te zijn
Ze braken zacht en zonder pijn
Ze nemen zich bedroefd de nacht
De nuttelozen van de nacht
Ze bespreken zonder end
De poezie die geen van hen kent
De romans die geen van hen schreef
[ Find more Lyrics on http://mp3lyrics.org/7ncH ]
De vrouw die bij geen van hen bleef
De grap waarom geen van hen om lacht
De nuttelozen van de nacht
Kom dans met mij
Vriendin, kom hier, vriendin, kom hier, kom hier; nee, nee blijf!
Kom dans met mij, laat ons dansen lijf aan lijf

In de liefde zijn ze zo berooid
't Was, 't was, ze was zo zacht
Ze was, ach, dat begrijp u nooit
De nuttelozen van de nacht
Ze nemen nog een laatste glas
Vertellen nog een laatste grap
En met een allerlaatste glas
De laatste dans
De laatste stap
Het laatste verdriet
De laatste klacht
De nuttelozen van de nacht

Kom, kom, kom huil met mij
Vriendin, kom hier, vriendin, kom hier, kom hier, nee blijf
Kom, kom huil met mij
Laat ons huilen lijf aan lijf
De nuttelozen van de nacht

Constante verandering – door Riti

De wereld beweegt, al miljoenen jaren beweegt het.

Het Leven zelf is beweging. The only constant is change.

Afgelopen dagen kwam ik voor de vraag te staan of ik mee ging kamperen in Bruxel, en daarna in Leuven. Ik las het artikel van Tobback, en de reacties daarop.

Als dreadlock-en-kleurrijke verschijning behoorde ik voor vele mensen tot het vakje “hippie”, en dat blijkt enkele jaren later in zwarte bloes met jeans en gekamde haren nog steeds zo te zijn. Lief en vrolijk zijn is al genoeg om op te vallen.

Het is ook maar de buitenkant. Ja, dat weten we al lang, want het is de binnenkant die telt, maar hoeveel mensen passen die wijsheid echt toe in hun leven? Zoveel, zoniet al onze energie gaat naar die buitenkant: onze bezittingen, ons uiterlijk, onze prestaties, onze status en waardering door anderen… Zijn we van binnen echt gelukkig? Leven we ons leven vanuit Liefde of vanuit Angst?

Via allerlei bronnen lezen we over gezond eten, ecologische voedselafdrukken, globale solidariteit, zelfs mindfullness begint nu hip te worden. We weten zoveel ondertussen, maar hoeveel brengen we werkelijk in de praktijk in ons dagelijkse doen en denken?

Dat is wat ik vraag aan mijn leeftijdsgenoten, en eigenlijk aan iedereen.

Na een burn-out te hebben doorgemaakt -ja als 26jarige is dat mogelijk- ben ik terug op het pad waarin ik geloof, het pad van mijn hart. Samen met vele anderen leer ik al doende over zelfvoorzienend leven. Daar ligt mijn revolutie, in de velden sta ik te vieren, met m’n handen in de aarde, tussen de groenten, al wiedend of oogstend. In de keuken zitten we met z’n allen groenten te snijden, of gezellig de afwas te doen, kinderen spelen een verhaal, iemand haalt haar accordeon boven. Klinkt dit bekent? Als een oud verhaal?

Ik verwacht het niet van de politiek, een regering, of eender welk instituut of persoon die vanalles wil organiseren zonder innerlijk vrede te dragen. Wij moeten het zelf doen, omdat we er in geloven. Niet wachten, maar doen. Genoeg blabla, nu boemboem. Na alle kritiek op deze maatschappij waar wij zelf toe behoren en uiteindelijk een resultaat van zijn, is het tijd om verder te gaan, voorbij de kritiek, in het alternatief, een van de vele, want er is niet één weg. Het gaat erom een ander pad te bewandelen, een pad waarin we echt geloven, waarin we echt leven en het unieke in ieder van ons tot uiting kan komen.

 

Sommige van ons doen dit al enige tijd. Wij leven ons leven, in plaats van het te laten leiden. We wonen samen in huizen en bouwen het gazon om tot groentetuin. Wij komen samen en delen dat wat we hebben. Er is altijd genoeg. In de avonden is er vuur en muziek. Of we nemen een zweetbad in een zelf geknutselde sauna van afvalhout. We zoeken stilte op in de natuur en weten dat we verbonden zijn met haar. Wij voeden onze kinderen met liefde, openheid en eerlijkheid. We doen dit alles omdat we niet anders kunnen. We brengen tot uiting wat in ons leeft en delen dit met gelijkgestemde zielen.

Hoe willen we rechtvaardigheid en vrede in de wereld als die niet in ons leeft? Vanwaar moet die vrede dan wel komen????

 

Wees niet bang, wordt wakker!!!